Schaatsen / Schaatssport

Op technologisch gebied maakte de schaatssport ook grote ontwikkelingen door. Men ging steeds op zoek naar manieren om lucht- en ijsweerstand te verminderen. Hierin zijn drie belangrijke uitvindingen te herkennen: (Overdekte) kunstijsbanen, Aerodynamische pakken: in de jaren zeventig reden schaatsers nog met losse wollen kleding, maar in de jaren daarna volgen gladde, aerodynamische pakken van onder meer nylon en kunststof. Klapschaats: op de Vrije Universiteit Amsterdam werd onder leiding van Gerrit Jan van Ingen Schenau een schaats uitgevonden waarvan het ijzer kon scharnieren, zodat het langer contact met het ijs hield. Dit leverde een aanzienlijke snelheidswinst op. Het langebaanschaatsen is een discipline in het hardrijden op de schaats, een tak van de schaatssport. Langebaanschaatsen wordt beoefend op een al dan niet overdekte ijsbaan van 400 meter. Binnen het langebaanschaatsen zijn verschillende disciplines met ieder hun eigen afstanden. Op de supersprint worden de 100 en 300 meter gereden, bij de sprint wordt 500 of 1000 meter afgelegd. De middellange afstanden zijn de 1500 en de 3000 meter. Tot de lange afstanden behoren de 5000 en 10.000 meter. Ten slotte is er de ploegenachtervolging. Marathonschaatsen is een discipline van het hardrijden op de schaats. Het betreft alle schaatswedstrijden waaraan wordt deelgenomen door minimaal 5 deelnemers die allen tegelijk starten op een ijsbaan van minimaal 333,33 meter of een traject over minimaal een afstand langer dan 6,4 kilometer en maximaal 200 kilometer voor rijders die voor 1 juli voorafgaande aan het schaatsseizoen de 17-jarige leeftijd hebben bereikt, aangevuld met rijders met dispensatie. Overig: Marathonsschaatsen, ijshockey, kunstrijden, langebaanschaatsen, shorttrack, kortebaanschaatsen en tourtochten.